Berg op: 3:15 uur

Berg af: 3:05 uur

Start vanaf 1474 meter, top op 2286m

Bus: 2x 30min.

Vandaag staat de beklimming van de Snøhetta op de planning. Deze berg hebben we gisteren vanaf het viewpoint al kunnen bekijken. De naam Snøhetta betekent “sneeuwhoed” maar volgens ons ligt er dit jaar niet zo heel veel sneeuw op deze berg. We zullen zien. De wekker gaat om 7:30 uur en bij een eerste blik door het raam zien we dat het prachtig weer is. Gisteravond hebben we alles al klaar gemaakt en het is nu nog een kwestie van aankleden en warm water maken voor de thermosfles. Als alles klaar is rijden we vanaf de parkeerplaats naar het Hjerkinnhus. Wilco haalt een parkeerbon en Laura vult de flesjes met water. Er staan zeker al 30 mensen te wachten voor de bus en we gaan er gauw bij staan. Als de bus eraan komt is het dringen want iedereen wil een plekje, anders moet je een uur wachten. Nu blijkt dat veel mensen door de achterdeur naar binnen gaan en 1 iemand in de rij staat om te betalen. Ook al stonden wij dus vooraan, we moesten alsnog staan. De buschauffeur bleef trouwens mensen inladen en uiteindelijk zaten we er allemaal in. 45 zitplaatsen en 35 staplaatsen. Het leek wel oorlog. De bus rijdt door een prachtig militair terrein, als automobilist mag je hier ’s zomers alleen niet rijden. Met de fiets of lopend is geen probleem. De busrit is zo’n 15 km en is een half uur lang. Opeens spot iemand in de bus een paar muskusossen en daar staan ze; met z’n 4-en op een zijweggetje, erg dichtbij. Helaas geen foto kunnen maken. Eenmaal aangekomen in Snoheim vragen we het één en ander over de route en plegen nog even een plasje. In dit “hotel” moet je bij binnenkomst de schoenen uittrekken, heel grappig, iedereen loopt er op z’n sokken. Als we beginnen aan de tocht kunnen we kiezen om een steiler paadje te nemen of via een bruggetje langs een meertje te lopen. We nemen het laatste; uiteindelijk komt het na één kilometer weer bij elkaar.

Het is trouwens al erg fris en met onze jassen/broeken/zonnebrillen/rugzakken en hoofdband zien we er uit als echte bergbeklimmers. Het begin is erg makkelijk en er is een duidelijk paadje. We kunnen niet geloven dat we straks bovenop deze berg staan, het lijkt zo hoog en zo ver weg. Het makkelijke paadje slaat al gauw om in en iets lastiger stuk. We moeten een rivier oversteken, wat bijna natte voeten opleverde. Al gauw maken de dikke jassen plaats voor een dunner jasje en gaan we echt klimmen. Na 1 uur zijn we het allebei even zat, het is gewoon lastig om je route elke keer uit te zoeken, er is namelijk geen pad en je moet elke steen zelf uitkiezen. Er zit geen enkele rechte meter op deze berg. Bij Laura gaat het even mis, haar voet blijft in een gat haken terwijl de rest van het lichaam weer naar beneden valt. Bijna krak, alleen zere handen en kont, en een kapotte nieuwe jas maar verder niks. Het begint ondertussen steeds kouder te worden en er komen handschoenen en extra jassen en mutsen tevoorschijn. Al die dingen zijn zeker geen overbodige luxe. Iedereen loopt rond in een bonte verzameling van kleuren en kleding. Als we bijna bovenaan zijn komen we de eerste sneeuw tegen, dit loopt meteen een stuk makkelijker. Eenmaal boven is het de eerste prioriteit om zo snel mogelijk uit die ijzige wind te komen (2 graden maar de gevoelstemperatuur is ver onder 0). Probleem was uiteraard dat iedereen dat plekje zocht en het was er wel, alleen niet groter dan 3 bij 3 achter een torentje. Na een kopje lauwe bouillon (tijd voor een nieuwe thermosfles) maken we wat foto’s. Wat een schitterend uitzicht!

We praten nog even met wat Nederlandse jongens die een huttentocht maken en besluiten dat het tijd is om terug te gaan. Na een halfuurtje beginnen we aan de afdaling, die misschien nog wel moeilijker is dan de beklimming We pauzeren even als we beginnen te trillen en ons evenwicht niet meer zo goed is en daarna gaan we verder. Vanaf de top kun je de eindbestemming al zien liggen, maar we weten dat het nog een goede 3 uur lopen is naar beneden. We zijn dankbaar als we weer bij het riviertje aankomen, hierna is er weer een soort paadje. Tegen 16:20 uur komen we bij Snoheim aan en zien dat we nog een uur op de bus moeten wachten. We hadden hier rekening mee gehouden dus er zitten boeken in onze tas. Binnen in het “hotel”/”herberg”/”hut” besluiten we om ons eens te verwennen. Eerst de schoentjes uit en daarna “hot chocolate” en een “waffel”. Laatstgenoemde mag je zelf besmeren dus Laura maakt er een heus kunstwerk van en is niet zuinig met de clotted cream en jam. We worden allebei erg warm en rood en beginnen al aardig in te kakken. Gelukkig is de bus op tijd en hebben we deze keer wel een plekje. Wilco valt al snel in slaap en als de bus begint te rijden zien we opeens een hele kudde muskusossen. Wel een beetje ver weg helaas maar iedereen is in extase en wil foto’s maken. Al gauw komen we weer bij de camper en pakken alles in om te douchen. Na het betalen genieten we van een lange, hete douchte. Laura heeft nog heel lang met een Noorse vrouw gepraat over echt van alles (lekker hoor, in de blote kont). Wilco mocht absoluut niks vergeten uit de douche mee te nemen, maar eenmaal weer terug op de parkeerplaats bij het viewpoint waar we weer overnachten, blijkt het dit keer niet de shampoo maar het t-shirt te zijn. Morgen maar weer ophalen. Na een bord macaroni is het tijd om dit verhaal te schrijven en te relaxen, we zijn erg moe. Ohja, ook nog afwassen.. morgen maar!