Maandag 15 - woensdag 17 augustus
Toch nog even ons vakantieverhaal (bijna) afmaken, dus bij deze.
Maandag 15 augustus
Vandaag vertrekken we weer van ons plekje aan de Aurlandsfjellet. Het is erg koud en somber dus we besluiten om ons dik aan te kleden. Aan het einde van deze weg, vlak voor Aurland komen we bij het viewpoint Stegastein, ook een knap stukje architectuur waar we net op tijd zijn voordat de eerste bussen eraan komen. We maken wat foto’s en gaan verder naar Aurland, hier moeten wat leuke shopjes zijn dus daar zijn we wel benieuwd naar. Eenmaal aangekomen blijkt het niet veel te zijn maar we lopen even rond en kijken bij de Touristinfo. Hierna maken we ons klaar voor Flåm, dit is een heel beroemd plaatsje vanwege de spoorlijn die daar is dus we verwachten veel Japanners en Chinezen. We merken toch dat deze hier veel zijn en dat dit deel van Noorwegen aardig toeristisch is. Net voor Flåm gaan we even lunchen en kijken naar de grote cruiseschepen die hier liggen. Als we in Flåm aankomen zien we het al wel. Overal waar je kijkt staan bussen maar er is voldoende plek, ze hebben het hier wel goed voor elkaar. We kijken onze ogen uit in alle souvenirswinkeltjes en passen nog wat gekke dingen. Ook vindt Wilco het zeer vermakelijk om alle Japanse toeristen te bekijken en heeft overal wel een opmerking over. Ondertussen is het heel warm geworden en daar lopen we met onze dikke bergschoenen aan. In Flåm is ook nog een hele mooie bierbrouwerij waar alles in de Vikingstijl is ingericht. Eerst wilden we daar nog wel wat drinken maar het is erg prijzig. Dan maar een ijsje halen dat we al zwetend opeten. We kijken naar wat grote schepen en zien ook het beroemde treintje nog even. Als we genoeg hebben van alle mensen besluiten we om weer te vertrekken. We pakken de 50 richting Hol en deze weg is schitterend. Natuurlijk ook vanwege het mooie weer maar we krijgen er geen genoeg van. Uiteindelijk rijden we langs het mooie meer Strandvatnet en dit uitzicht kunnen we gewoon niet negeren. Hier blijven we vannacht slapen met uitizcht op het Hallingskarvet Nasjonalpark.
Dinsdag 16 augustus
Vanochtend zijn we vertrokken van ons magische plekje. Het weer ziet er nu al goed uit dus dat beloofd wat. Onze 1e prioriteit is het bijvullen van het water en het legen van de WC. In Geilo moet een servicepunt zitten en hier gaan we naar toe. Na het tanken zien we het punt al gauw en gaan aan de slag. Het afvalwater moet je hier in een gat laten lopen waar je eerste een enorm zwaar deksel van een put moet halen. Gelukkig is Wilco beresterk. Als we weer helemaal volgetankt zijn met alles kunnen we weer op pad. Laura had nog een mooie wandeling gevonden en de start hiervan was dicht bij Geilo. De wandeling heet de Prestholtrunden en is doormiddel van een stenen “trap” toegankelijk voor iedereen. Na een prachtige weg naar Prestholt waar geen einde aan lijkt te komen, blijkt er toch een eindpunt te zijn en warempel er zijn ook nog andere mensen. Voordat we beginnen aan de wandeling drinken we nog koffie en maken wat eten voor onderweg. De wandeling is 6,5 Km (waar wij na de tijd zo onze bedenkingen over hadden) en duurt zo’n 2 uur. Toch willen we niet voor verassingen komen te staan en nemen een dikke jas mee. De tocht start op 1200 meter en loopt op tot 1648 meter. De “trap” de berg op valt toch vies tegen. Het is gewoon 400 meter recht omhoog en zelfs wij moeten af en toe even flink hijgen. Halverwege eten we een broodje voor meer energie en gaan weer verder. Met een rood hoofd en toch een beetje buiten adem komen we boven. Dit hadden we eenvoudiger verwacht naar aanleiding van de omschrijving in het boekje. Het is trouwens de eerste tocht in Noorwegen die we met een t-shirt en korte broek lopen, ongelooflijk. Na een pannenkoek van gisteren (lekker met stroop) en wat crackers lopen we de rest van het rondje weer naar beneden. Dit verloopt heel geleidelijk dus duurt het ook wat langer. Misschien toch de verkeerde kant om het rondje gelopen. Bij de auto aangekomen besluiten we om de luchtige kleding maar aan te houden en vervolgen onze weg. Dit eerste deel van de Hardangervidda is werkelijk prachtig, we krijgen er geen genoeg van. Opeens besluiten we, omdat het warm is en we hadden gezweet, om een meertje in te duiken. Eenmaal iets in ons hoofd moeten we dit dan natuurlijk ook doen. Al snel hadden we een geschikt meertje gevonden en net toen we omgekleed waren kwam er een bus vol Duitse toeristen aan. Wij wachten even, anders zouden we een ware kermis-attractie zijn. Toen iedereen bijna weer in de bus zat waagden we ons naar buiten. Zodra we de voeten in het water hadden gezet, zat er al geen gevoel meer in en waren we eigenlijk al wel genoeg verfrist. Toch even stoer zijn en doorbijten en helemaal kopje onder.
Terug in de auto schone kleren aan en wij kunnen weer verder! Aan deze weg zijn trouwens plekjes genoeg om te wildkamperen maar straks zal het misschien wel niet kunnen. We moeten nog een stukje rijden anders komen we niet uit met ons schema. Na een hele middag en avond rijden met hier en daar oponthoud door wegwerkzaamheden (waar je gerust een half uur stilstaat) komen we tegen 21.00 uur aan in Odda. Moe en chagrijnig rijden we een camperplaats op. Het is gewoon een parkeerplaats op een verlaten stukje haven waar je voor moet dokken maar het is niet anders. Laura kookt gauw nasi met smac en we hebben zelfs kroepoek en satésaus. Om 21.30 uur zitten we dan toch heerlijk te smullen. We lopen nog een rondje en gaan lekker naar bed. Morgen weer een nieuwe dag!
Woensdag 17 augustus
Vanochtend worden we een beetje verrot wakker. Na een lekekr ontbijtje knappen we toch al snel op en bij de aanblikken van een al bijna stralend blauwe lucht komt het helemaal goed. Vandaag is het weer korte-broeken-en-t-shirt-weer. Helaas staat er wel een lange rit op het programma maar dat is natuurlijk ook wel een keer mooi. We nemen de 13 en E134 vanaf Odda richting Haukeligrend en zakken met de 9 af naar het zuiden. Ook deze weg is weer prachtig en bij Haugeliseter komen we in de verleiding om nog even te gaan wandelen. In verband met de reistijd besluiten we om dat toch niet te gaan doen. Op een gegeven momeent komen we aan in Hovden en halen hier wat lekkere broodjes. De temperatuur is gestegen naar zo’n 25 graden. Dat moet niet gekker worden, we gaan van het ene uiterste in het andere. Na een “ongezonde” maar lekkere lunch rijden we verder. De weg rijdt heerlijk, het is niet druk en hij is redelijk recht. Eindelijk weer eens de 5e versnelling gebruiken en we schieten mooi op. Opeens zien we een mooie picknickplek waar je ook kan zwemmen. Het is erg druk maar wij hebben geen tijd. Als we even later in de rij staan voor wegwerkzaamheden pakken we nog mooi even een explosie mee. Mooi een halve berg de lucht in over de weg. Terwijl we in de rij staan is het toch wel erg warm en de beslissing om te draaen en 10 minuten terug te rijden is snel gemaakt. Zwemmen, heerlijk! Op de plek van bestemming (Honnevje Rasteplass, aanrader!) slepen we als echte toeristen een badhanddoeken, stoelen en tas vol met lekkers naar een mooi plekje. Na alles te hebben geïnstalleerd willen we het water wel even uitproberen. Eigenlijk is het een soort natuurzwembad, een meertje met heel veel mooie gladde rotsen waar je op kan liggen. Watervalletjes, stroomversnellingen enzovoort maar erg mooi. Terwijl wij onze voeten in het water zetten (dejavu van de bevriezing van gisteren) zijn we genezen. Na wat pootje baden gaaan we lezen maar Laura wordt geterroriseerd door een wesp. Dan maar weer het water in. Deze keer lukt het om kopje onder te gaan en Wilco zwemt even een stukje. Asl we weer opgedroogd zijn gaan we terug naar de camper en overleggen we wat we zullen doen. Hier blijven of verder rijden? Op het bordje staat dat je niet mag overnachten maar op een uitloper van de parkeerplaats staat dit niet.Alle badspullen hangen te drogen en terwijl we eten komen de eerste buren al. Tegen het einde van de avond is de plek veranderd van een idyllisch plekje tot de schilderswijk van Den Haag, overal tenten, kampvuurtje en honden maar wel gezellig.
We lopen nog even naar het plekje waar we ’s middags hebben gezwommen en daarna voldaan in bed. Uitgeput van de hitte vallen we al snel in slaap.
Vrijdag 12 t/m zondag 14 augustus
Met enige vertraging in verband met een paar dagen zonder internet, eindelijk maar toch!
Vrijdag 12 augustus
Vanochtend worden we weer wakker bij de parkeerplaats van Viewpoint Snøhetta. We hebben vandaag de tijd dus we doen het rustig aan. Als eerste komen we aan in Dombås waar het een drukte van jewelste is. Een echt skidorp met één bakker en wat souvenirwinkeltjes. Omdat het heel hard regent is het ideaal dat hier alles aan elkaar geschakeld is; je loopt van shop naar shop. Naar weer een rit in de regen stoppen we in Otta, waar we eerst een broodje eten en vervolgens even winkelen in een Amfi. Deze heb je overal in Noorwegen; grote hallen met hierin alle winkels. Laura koopt nog een lekkere warme trui bij de Lindex (die in de auto meteen aangedaan wordt) en wij kunnen er weer tegenaan! Het is vandaag zelfs weer voor de legging onder de broek. Hierna rijden we richting Lom waar we wat informatie willen over het beklimmen van de Galdhoppigen. Als we in Lom zijn, wat ook echt een wintersportplaats is vinden we al gauw de VVV. We nemen nog wat boekjes mee en krijgen de nodige informatie. Het blijkt dat er een bakkerij in Lom zit die heerlijke dingen heeft dus daar wil Laura nog even langs. We hebben hem helaas niet gevonden. Na wat overleg besluiten we de Galdhoppigen niet te beklimmen, over de gletsjer is prijzig en via Spiterstulen duurt lang, maar is wel te doen. Helaas zijn de weersvoorspellingen slecht en nemen we geen risico’s. Laura wil graag overnachten bij Juvashytta omdat daar het hoogste punt is van Noorwegen waar je met de auto kunt komen, maar we weten niet of dat gratis is dus dat gaat over. Het weggetje inrijden is namelijk best ver. Net na Bøverdalen zien we opeens een prachtige rustplek; Liasanden. Na het lezen van het bordje mogen hier voertuigen smaller dan 2 meter staan en campers niet. Wij vallen onder de 6 meter dus een auto. Gauw kijken of er nog plek is en dan parkeren.
Jammer van het slechte weer want we hadden anders erg mooi buiten kunnen zitten. Later op de avond kwamen er nog wel twee eigenwijze campers die geen bord hadden gelezen en het kostte hen nog heel wat stuurmanskunsten om er weer uit te komen. Toen we bijna naar bed wilden viel opeens het licht uit. De achter-accu was leeg. Geen pomp voor het water en geen licht. Hopelijk hebben we morgen iets meer zon zodat ‘ie weer oplaadt.
Zaterdag 13 augustus
Vandaag is de dag dat we route 55 gaan rijden. Deze staat bekend om zijn enorme sneeuwhopen langs een hobbelige weg die aan een achtbaan doet denken. Het weer verslechterd snel dus we zijn blij dat we de Galdhoppigen niet beklimmen vandaag. Toch zie je nog veel fietsers bepakt en bezakt de berg op- en affietsen in de regen en de kou. Als eerste komen we aan bij de prachtige Sognefjellshytta. Aan deze hut is afgelopen jaar een prachtig nieuw deel gebouwd. Het is een mooi gezicht met al dat hout dat het nieuwe en oude deel aan elkaar verbindt. We drinken hier even koffie in het nieuwe deel, we bellen naar huis vanuit het oude, een gezellige warme huiskamer. Als alles weer is bijgewerkt met de wifi gaan we weer op pad. Na elke bocht willen we wel even stoppen voor een foto. Op een gegeven moment komen we bij een vierkante steen waar je in kunt staan.
Aan de overkant van de weg zijn een aantal graven en gedenkstenen van 6 mannen die hier in 1800 zijn doodgevroren op zoek naar voedsel. Aangezien wij de bevriezingsdood ook aardig nabij zijn zetten wij een pannetje aan met heerlijke tomatensoep voor Wilco en erwtensoep voor Laura.
Hierna rijden we weer verder en komen algauw bij het bekende gedeelte van route 55. Bij de hobbels in de weg maken we wat foto’s en kijken even bij de sneeuw, waar maar weinig van ligt. Laura heeft in een boekje nog een mooie weg gevonden; de Tvindevegen. Deze besluiten we te gaan rijden. Vanaf Turtagrø begint het allemaal smal te worden en dit blijft zo. Het is een weg met ruige uitzichten en woeste landschappen. Bovenop is er een slagboom waar je met de creditcard tol betalen; 80 NOK. Hierna dalen we weer af en vlak voor øvre-Ordål sluit de weg af met zeer scherpe en snel op elkaar volgende haarspeldbochten. Vandaar dat je niet langer mag zijn dan 10 meter om hierin te rijden. In Ordål willen we bij de Rema nog even boodschappen doen maar eenmaal binnen is Laura het toch eens dat de Kiwi beter is. Ze is de Kiwi zeer trouw. Vlak voor Naddvik zien we een mooi plekje om te overnachten maar we besluiten om nog iets verder te rijden. We zien niet echt wat dus besluiten we om terug te gaan naar dit plekje. ’s Avonds worden we nog vergezeld door een auto en een busje en als het even droog is probeert Wilco wat te vissen. Ook maken we nog even een kampvuurtje maar alles is te nat dus helaas. Morgen kunnen we uitslapen, heerlijk.
Zondag 14 augustus
Na wat luieren en ontbijten zijn we rond 12 uur weggereden. Als eerste komen we aan in Laerdal. Dit moet een leuk plaatsje zijn met name oude stadsdeel maar het is zondag dus niet veel te beleven. We lopen even door het oude deel en rijden verder naar een mooi plekje aan het water. Wilco gaat even vissen en Laura maakt de lunch klaar. Hierna beginnen we aan de Aurlandsfjellet waar we ergens willen overnachten. De weg begint erg smal en het is prachtig groen. Op sommige plekken lijkt het wel een oerwoud. Hierna komen we bij een kunstwerk van een slapende beer op een hoop rommel. We stijgen al gauw en het wordt snel kouder. Er zijn verschillende punten waar je kunt kijken en vissen maar echt goede slaapplekjes zijn schaars. Na heel wat heen-en-weer rijden hebben we er een gevonden. Op 1 kilometer afstand was een uitkijkpunt waar we ’s avonds nog even heen lopen en Wilco wat probeert te vissen. Ook de wc is daar even uitgetest en we hebben geloerd naar alle mensen die daar overnachten. Op dit moment zit Wilco aan de tortilla-chips met salsa-dip en heeft het fleecekleedje alweer omgeslagen. Welterusten!
Woensdag 10 augustus en donderdag 11 augustus - Rijden en zwemmen
Aantal kilometers: 400
Vandaag rijden we weg van ons mooie plekje bij het meertje. We zijn van plan om richting Steinkjer te rijden, dus dit is een hele trip maar dat wisten we. Laura had nog het een en ander uitgezocht en zo zijn we al snel in het plaatsje Mossjøen.
Hier hebben ze een oud stadsdeel, Sjøgata, waar nog steeds mensen wonen en oude cafeetjes zijn. Na wat info te hebben gehaald bij de plaatselijke VVV gaan we op pad. Het stelt niet super veel voor maar wel leuk. Bij een van de huisjes drinken we nog even koffie en besluiten om terug te lopen, het begint ondertussen ook te regenen en het wordt weer fris. Na een lekker broodje en wat kilometers verder komen we bij de boog die het noorden en het zuiden van elkaar scheidt. Lekker toeristisch en ook wij laten ons op de foto zetten midden op de E6; de “snelweg” van Noorwegen. Daar kan dat gewoon, geen auto te bekennen.
Nu komt er een stuk waar het zonnig en regenachtig tegelijk is. We hebben enorm veel regenbogen gezien. Dit deel van de E6 is trouwens prachtig om te rijden. Het is net Alaska; meren en veel bomen. Erg mooi! Vanavond proberen we weer een plekje te vinden om te wildkamperen maar hier is het lastig dus na lang rijden besluiten we om op de Koa camping te gaan staan. Hebben we vorige week ook gedaan en beviel goed. Nu was het er helemaal niet druk en we gaan heel autistisch op dezelfde plek staan. Ondertussen begint het te plenzen en hard te waaien, en dit stopt niet voor de volgende ochtend. We eten een pasta en proberen de familie in Rijssen aan de lijn te krijgen maar deze zijn de hort op. ’s Avonds slaat de kou bij Wilco echt toe en zit hij met een fleecedeken en hot chocolate in bed. Welterusten!
Donderdag 11 augustus
Aantal kilometers: 235
We worden wakker terwijl het hard regent en waait. Lastig om dan uit bed te komen maar we moeten wel dus Laura kookt lekker een eitje bij het ontbijt. We overleggen even of we op de camping gaan douchen of dat we gaan zwemmen. Hier hebben we gisteren ook al over nagedacht maar konden geen zwembad vinden. Nu Wilco even heeft gezocht heeft hij er een gevonden in Trondheim en het lijkt erg mooi. Wel duur, maar ach dan heb je ook wat. Terwijl het hoost rijden we naar het zwembad en als we in Trondheim aankomen moeten we eerst even een plekje zien te vinden om te parkeren. We passen namelijk niet in de parkeergarage en buiten is het alleen mogelijk om maximaal 3 uur betaald te parkeren. Na wat vragen blijkt dat toch de enigste optie dus doen we dat. Eerst even lunchen en dan zijn we klaar om te zwemmen. Het is anders dan in Nederland en onze wegen scheiden direct. Vrouwen en mannen, alles is apart. De schoenen moeten op rekken en mogen niet mee de kleedkamer in. Deze is trouwens enorm; allemaal kluisjes met banken en wastafels. Je moet niet preuts zijn aangelegd want er zijn geen hokjes. Hierna is de ruimte met douches, uiteraard ook gescheiden. Het zijn er wel 40. Kinderbadjes, sproeikoppen, heet en koud water, shampoo, overal is aan gedacht. Na een verplichte eerste douche komen we in een prachtig zwembad (niet gescheiden). We konden helaas geen foto’s maken want de camera besloeg elke keer. Het zwembad heeft aan één zijkant een glazen wand over de hele hoogte en lengte. Hierdoor had je een prachtig panoramaview op het Trondheimfjord. Ons uitzicht werd alleen geblokkeerd door een enorm cruiseschip: de Emmeralda Princess wat hier was aangelegd. Maar het was prachtig om op 20 meter afstand van het schip te zwemmen en deze helemaal te bestuderen. In het zwembad waren 3 geweldige glijbanen waar wij als kinderen zo blij heel vaak vanaf zijn gegaan. Steil, met lichtjes en veel bochten. Opeens zien we iemand van heel hoog in het water vallen. Wat blijkt; ze hebben de hoge duikplanken los gedaan. Er zijn 2 springplanken en 4 duikplanken die normaal voor schoonspringen worden gebruikt, variërend van 2 tot 10 meter hoog. Alles gaat onder strikte begeleiding. Die van 2,5 meter hoog is altijd open dus we besluiten om met 5 meter te beginnen en zelfs dit is al vreselijk hoog. We laten het hierbij al hoewel Laura nog wel even kijkt op 10 meter hoogte. Veelste hoog, er ging ook bijna niemand af, en als dat wel het geval was dan was je een ware attractie. Na een “dampfbadstue”, ijsdouche en wat bubbelen gaan de duikplanken weer open. Laura besluit om de 7,5 meter te proberen en dit is echt eng. Na de val in het bad (met zout water) moet de 10 toch echt geprobeerd worden. Het eraf springen is eng en de rest doet de zwaartekracht. Je moet goed opletten dat je als een plank naar beneden gaat. Ze heeft het rijk alleen en heeft toestemming om te springen. Het is nu of nooit. Na het knikje van de badjuf wordt er tot 3 geteld, diep adem gehaald en gesprongen. Wat een val naar beneden en ze krijgt een klein applaus. Dit doet ze nooit meer! In het zoutwaterbad zit een heel groot klimkussen wat we ook even uitproberen. Na een heerlijke douche (ook hier staat iedereen lekker in de blote kont) voelen we ons schoon, moe en voldaan. Wat een mooi zwembad met prachtig uitzicht. We willen vanavond nog naar Hjerkinn rijden om weer te overnachten op de parkeerplaats bij het Snøhetta Viewpoint. Het weer wordt steeds beter en de lucht vertoond steeds meer blauwe plekken als we Hjerkinn naderen. Na een heerlijke maaltijd en kop koffie vindt Wilco het tijd om vuur te stoken. Het is rustig op de parkeerplaats en er zijn wat houtstronkjes gevonden. Ondertussen is het erg koud; ze hadden in Hjerkinn 1 graden voorspelt maar hier zitten we nog wat hoger. Het waait enorm en de gevoelstemperatuur is zeker onder 0. We hadden eigenlijk een thermometer mee moeten nemen. Op de Snøhetta die we vanaf hier kunnen zien ligt een mooi laagje verse sneeuw, en halverwege de berg zien we mensen omdat er een vuurtje brand. Terwijl Laura dit schrijft zit Wilco bij zijn eigen vuurtje met een lekker sigaartje. Wat wil een man nog meer? Oh ja, glaasje Whisky erbij.
Dinsdag 9 augustus - Svartisen gletsjer en Setergrotta
Aantal kilometers: 200
Vanochtend worden we wakker op de poolcirkel. We moeten er op tijd uit omdat het 1e bootje bij de gletsjer om 10 uur vertrekt. Omdat we gisteren het weggetje al voor een deel hebben verkend weten we dat het zeker nog een uur rijden is. Terwijl Wilco de camper bestuurt, smeert Laura de broodjes en zo ontbijten we een beetje oncharmant. Het blijkt dat we een misrekening hebben gemaakt want het duurt toch echt wel langer dan een uur. We hebben de moed al een beetje opgegeven als we in de verte het bootje nog zien liggen. Gelukkig zijn er meer mensen laat dus wachten ze even. Gauw alles in een rugzak gepakt en rennen maar. Het is een enorm oud bootje wat heel veel lawaai maakt maar het brengt ons naar het beginpunt voor de tocht naar de Svartisen-gletsjer. We dachten eerlijk gezegd dat het niet zo ver was (goeie voorbereiding) maar het bleek nogal een hele wandeling. In het begint breekt de zon nog even door en we moeten ons half uitkleden. De route is niet moeilijk en leidt ons door een prachtig maanlandschap. Overal zijn ronde, door het water uitgesleten rotsen met prachtige kleuren. Na anderhalf uur komen we bij een schuilhuisje waar we de dikke jassen weer aan doen. We eten een broodje en kijken naar de prachtige gletsjer. Hij is echt enorm en heel imposant. We besluiten net als wat andere waaghalzen om tot onder aan de gletsjer te lopen. Het pad moet je zelf verzinnen maar dat kunnen we ondertussen wel.
Eenmaal onderaan lijkt het allemaal nog groter en bedenken we opeens dat er ook wel iets naar beneden kan vallen. We voelen ons onveilig en maken snel wat foto’s en gaan weer terug. Het blijkt dat we nog 1 uur hebben voor de terugwandeling. Om 3 uur gaan we namelijk met een grottour mee en we moeten ook nog rijden en met het bootje. In een flink marstempo stuiven we terug. Wilco wordt hier altijd een beetje nerveus van maar we hebben op tijd het bootje gehaald. Om 14:00 uur staan we weer bij de camper en rijden naar de volgende bestemming. Daar aangekomen zijn er al 2 Deutsche jongens die ook graag mee willen doen. Als het keetje open gaat om 14:30 uur overleggen we even wat we aan moeten qua kleding en hijsen ons in overalls met helm en handschoenen. Uiteindelijk komen er nog 2 Zweden en kunnen we beginnen. Na een korte wandeling komen we bij de enorme opening van de Setergrotta. Nu wordt het spannend. Onze tourguide Julia stelt iedereen op zijn/haar gemak en eenmaal afgedaald in de opening komen we bij de ingang van de grot. We doen onze hoofdlampen aan en het begint al lekker. De ingang blijkt een nauw gangetje waarvan ze zegt dat het niet zo erg is als het lijkt. We moeten even wennen aan het idee dat er opeens geen buitenlicht meer is en dat je dus opgesloten bent onder de grond. We komen in een grote ruimte die “the Church” wordt genoemd. Hier zijn zelfs mensen getrouwd. Het is wel zo groot als een kleine kerk in het echt, maar dan ondergronds. Op een gegeven moment komen we in “het postkantoor” en je raadt het al; wij gaan door de brievenbus! Als je dit niet durft mag je ook via een omweg (de pakketteningang). Maar wij laten ons niet kennen en wringen ons door een ruimte die zó klein is dat je zelfs je hoofd overdwars moet draaien omdat het anders niet past.
Op het laagste punt van de tocht komen we bij een ondergronds meertje. We moeten heel stil zijn en op een gegeven moment zien we een haring! Deze vissen zijn helemaal blind en hebben geen pigment meer dus spierwit. Na een spectaculaire tocht met heel wat kruipen, rollen en klimmen komen we uiteindelijk weer bij de opening aan war het opeens heel warm lijkt. In de grot was het 0 graden en we zijn er zo’n 2,5 uur geweest. Na het maken van een groepsfoto halen we ons “Grottesertifikat” op. Deze krijgen we voor “moed en dapperheid bij het bedwingen van afgronden, ravijnen en nauwe doorgangen”.
Moe maar voldaan rijden we naar Mo i Rana om een biertje en een kant-en-klare pastamaaltijd te scoren. Gelukkig vinden we al snel een prachtig plekje aan de Korgfjell-weg. We eten een heerlijke maaltijd en relaxen wat. ’s Avonds genieten we van onze eigen spa: waxinelichtje, zeep, heet water en een washandje. Welterusten!
Zondag 7 augustus en maandag 8 augustus - RV17 en Poolcirkel
Zondag 7 augustus
Aantal kilometers: 50
Vandaag is het zondag, dus we doen het rustig aan. We worden ’s ochtends wakker op onze plek en zien dat het zonnetje alweer lekker schijnt. Na buiten ontbeten te hebben, pakken we alles in en gaan weer op pad. Laura heeft de vorige avond nog het één en ander uitgezocht dus we rijden eerst een stukje terug naar een begraafplaats. Hier liggen Sovjet-soldaten uit de 2e Wereldoorlog. Er is een gemeenschappelijk graf met 6725 doden en 826 geïdentificeerde graven. Ook is er aan de andere kant een begraafplaats waar veel soldaten liggen die zijn omgekomen bij het zinken van een schip. Deze schipbreuk wordt gezien als een van de grootste ter wereld. Omdat men niet weet hoeveel er daadwerkelijk zijn omgekomen is er een gedenksteen in de vorm van een kruis opgericht. Beide plekken zijn mooi en indrukwekkend. Hierna zijn we naar de kerk in Alstahaug gereden. De beroemde dichter Peter Dass (nog nooit van gehoord) heeft hier gewerkt van 1689 tot 1707. In deze kerk was gisteren nog een bruiloft en we hebben nog even een liturgie meegenomen. Hierna nog even door het minimuseum gelopen, bestaande uit 3 houten huisjes. Na dit alles stappen we in om richting Sandnessjøen te rijden, dit moet een gezellig plaatsje zijn dus we besluiten dat we hier nog wel even kunnen lopen. Eerst even langs de Kiwi in een wanhopige poging brood te halen waar je niet in stikt omdat ons andere een paar dagen oud is. Maar het is zondag en er is alleen een inieminikiwi (mooi woord voor galgje) met maar een paar gangpaden open. Dus dat wordt niet wat. Dan maar de plaats in kijken waar we wat folders ophalen bij de VVV over de Syv Søstre. Deze wilden we graag beklimmen maar allemaal in 1 dag blijkt toch net iets te gek in ons schema. We lopen door naar het centrum, het is niks en het zit ook nog allemaal dicht. Bij de haven stopt nog wel de Hurtigruten, een groot cruiseschip dus we kijken even terwijl het wegvaart. Na wat slenteren gaan we weer weg en we zien een leuke rustplaats net voor de Helgelandsbrug. Ook staat vlak voor deze brug een beeld van een eland, omdat deze hier in dit gebied erg veel voorkomen. Nog even vergeten te vertellen, maar vanmorgen zagen we er weer één! Dit keer op 3 meter afstand, en gelukkig reed er niemand achter ons dus hij staat van alle kanten op de foto!
Nu weer terug naar de brug, hier hebben we lekker onze crackers opgegeten en Wilco heeft nog even gevist. Opeens zien we het bordje waarop staat dat we daar niet mogen overnachten dus we moeten vertrekken. Gelukkig hadden we aan de overkant een plekje gespot en Laura heeft met de camera eens even goed ingezoomd en volgens haar staan er 3 campers. Na wat puzzelen komen we op een prachtige plek onder aan de brug. De zon schijnt heerlijk dus zetten we de tafel en stoelen op. Laura is aan het lezen en Wilco vist. Dit is een goede plek vanwege de stroming en voordat we het weten zit er een dikke makreel aan de haak. Na de doodslag (inclusief bloed) volgt er al gauw nog een. Alle buurmannen direct op het steiger want die hadden nog niks gevangen. Die jongen uit Holland weet wel hoe dat moet. We babbelen nog even met de Nederlandse buurman die 10 weken door Noorwegen en Zweden trekt. Jaloers! Ze staan nooit op een camping. Als je zo in het wild kampeert, ben je vaak omringt door echte campinghaters. Na het avondeten van een overheerlijk visje, sperziebonen en frietjes uit de koekenpan doen we ieder ons eigen ding. Wilco typt het verslag op de laptop (Laura schrijft het eerst in een schrift met alle bonnetjes erbij) en Laura besluit om over de brug te lopen. Deze brug hangt / ligt er sinds 1991 en is 1065 meter lang en erg hoog. Na eerst de hele bochtige weg terug te zijn gelopen is ze er eindelijk. Brrr, toch wel eng. Een paar keer naar de andere kant van de wegrennen (er is maar aan 1 kant stoep) waar Wilco een foto maakt. Laura denkt dat de brug erg beweegt en hoort zichzelf lopen. Flink doorstappen dus. Aan de andere kant wordt Wilco ge-smst en hij maakt een foto. Vanaf een kilometer is alleen maar een roze jasje in de verte zichtbaar, maar het staat er op! Eenmaal terug begint het enorm te waaien en te regenen en dit gaat ook ’s nachts door. Hopelijk kunnen we er wel goed om slapen.
Maandag 8 augustus
Kilometers: +/- 190
Vandaag rijden we weg bij ons mooie plekje onder de burg. We gaan weer verder naar het noorden en moeten eerst weer met het pontje van Levang naar Nesna. We moeten een uur wachten en Laura besluit om bij de WC in de haven haar haar te wassen. Echt een mini-wasbakje maar de doorzetter wint. Helemaal gewassen komt ze weer terug waarna er lekkere opgietkoffie wordt gemaakt. Terwijl we dat opdrinken komt de boot eraan en we mogen er al snel op. De tocht duurt 20 minuten dus we besluiten om maar naar boven te lopen. Elk pontje is anders en deze heeft wifi dus we werken alles even bij. Nesna is een havenplaatsje en het moest volgens de folder erg leuk zijn. Het is werkelijk niks. Terwijl we weer verder zijn zien we opeens een prachtig uitzicht over wat eilanden, echt geweldig. Helaas moeten we de RV17 nu verlaten en gaan we via de 12 richting Mo i Rana. De lucht is bij de zee nog blauw maar landinwaarts wordt het wat donkerder. Mo i Rana is de poolcirkelstad dus we zijn benieuwd. Bij een infobord lezen we dat je bij de VVV een gratis parkeerkaart krijg als toerist en daar houden wij wel van. Eerst langs de Kiwi voor wat brood en groenten. Wilco wil wat duurder brood omdat dat andere kurkdroog is (stoeket oe in ’n haals) dus we schieten uit onze slof. Bij de VVV doen we enorm veel ideeën op en het loopt compleet uit de hand. We willen overal wel hen en na even te overleggen besluiten we om eens gek te doen. We staan ook niet op campings dus dat scheelt qua geld. We kopen een ticket om morgen naar een gletsjer te gaan en avontuurlijk door grotten te klimmen. Nu eerst even Mo i Rana in. Het is niet heel groot maar het heeft een aantal leuke winkels. Laura koopt nog wat thee en Wilco een stuk gerookte zalm. Nog even langs het beeld van de man in de zee, die als wachter in het fjord staat. Nu gaan we op weg naar een grot die ook heel bijzonder moet zijn. Dit is dezelfde weg als we die morgen moeten rijden dus we kunnen alles mooi verkennen. Het einde van het pad is zo steil dat zelfs Laura er helemaal stil van wordt. Eenmaal boven verteld de vouw van het café dat er zelfs bussen naar boven komen dus het moet prima te doen zijn. We babbelen nog wat over de verschillende talen en om 17.00 uur zijn we klaar voor een tour door de Grønligrotta. Samen met 5 Finnen, 2 Duitsers en de gids Ingwinn gaan we op pad. Laura praat met het meisje die dit als zomerbaantje heeft en we gaan de grot in. Binnen is het kil en vochtig maar erg mooi. Alle tijd om foto’s te maken. We zien het water lopen, stalactieten en een rots van graniet terwijl de rest van marmer is. Deze rots is hier dus op een bijzondere manier terecht gekomen. Als blijkt dat Laura Duits kan wordt ze opeens ingezet als vertaler, dus zo begrijpen onze Duitse medemensen ook nog iets. Laura praat met het meisje over de verschillen tussen scholen terwijl Wilco foto’s maakt. Als we weer buiten komen regent het maar we moeten toch nog een stuk rijden. Dit stuk blijkt behoorlijk lang te zijn maar we zijn op weg naar de poolcirkel. Het weer is heel slecht geworden en op zich past dat ook goed bij dit dorre maanlandschap. Op de poolcirkel moet het niet zonnig zijn. Aangekomen bij het poolcentrum vraagt Wilco tot hoe laat ze open zijn en dit blijkt tot 21.00 uur. Gauw wat eten en dan naar binnen. Het bestaat uit een restaurant, bioscoopzaaltje en een souvenirshop. We snuffelen heerlijk rond en het blijkt dat je hier een kerstkaart kunt versturen met een speciale stempel erop. We zijn benieuwd, hij zit nu op de post en we krijgen ‘m in december! Na het kopen van een lelijk rendiertje voor aan de spiegel schrijven we wat in het gastenboek en lopen we buiten nog even rond. Hier is het een enorm veld met steenmannetjes waar wij er ook 1 neerleggen. Er zijn mensen die hun namen erop schrijven en bijna elk jaar weer terug komen. Hadden wij ook moeten doen maar helaas vergeten. Het is ondertussen al koud en laat geworden en we rijden nog even een stukje verder over de poolcirkel en weer terug. We besluiten om te slapen bij het centrum, maken nog een broodje hamburger en Wilco drinkt een heus Arctic biertje. Opeens horen we een harde toeter, deze komt van de trein en doet dit als hij de poolcirkel over komt. Hopelijk blijft het vannacht bij één! Groeten van 66°33´
Zaterdag 6 augustus - vervolg RV17 en Torghatten
Aantal kilometers: 100
Als de wekker gaat kleedt Wilco zich snel aan en rijdt de camper in de rij voor de boot. Nou ja rij, er staat 1 auto. Als Laura zich ook heeft aangekleed besluit ze om zich nog te wassen bij de WC bij het haventje. Deze was heel ruim, netjes en had warm water en een spiegel. De vieze pannetjes kunnen ook nog wel mee, dus een hele volksverhuizing. Terwijl Laura binnen alles in rap tempo probeert te doen komt de boot er al aan. Even gluren door het gordijntje van het hokje, dat wordt opschieten! Bij de camper zit Wilco vol ongeduld te wachten maar we rijden precies op tijd de boot op. Het eerste bootje gaat van Holm naar Vennesund en duurt zo’n 20 minuten. Er zit nagenoeg niemand op, we kijken even op het dek en we mogen er ook al weer af. Eigenlijk vinden wij, begint het mooie van de RV17 pas hier. Het weer is prachtig en we beginnen met een lekker ontbijt, ook meteen maar koffie zetten voor straks. Terwijl we weer rijden valt ons op hoe vlak het hier is en doet het ons erg denken aan het zuidwesten van Noorwegen. Wilco bestudeert ondertussen elke berg op een gat en kijkt niet verder om zich heen. We zijn namelijk op weg naar de Torghatten; een in de berg uitgesleten gat van 160m lang, 35m hoog en 20m breed. Deze berg moet namelijk van een afstand te zien zijn, met dus het gat er dwars doorheen! Opeens hoort Laura, die rijdt, een verrukte kreet naast zich en heel in de verte is het te zien.
We besluiten om op deze plek even koffie te drinken. Hierna is Wilco niet meer te houden en gaan we gauw weer op weg. Vlak voor Brønnøysund gaan we de RV17af en slaan nog wat lekkere broodjes in voor de lunch. Dit plaatsje is heel pittoresk en ziet er gezellig uit. Het grote nadeel is dat het minstens 100 verhoogde zebrapaden telt. Dit zijn een soort ninja-drempels vermomt als zebrapad. Je ziet ze niet maar voor je het weet zit je beiden weer tegen het dak. Na Brønnøysund gaan we over een prachtige brug en de weg wordt alleen maar mooier. Als we bij de parkeerplaats van de Torghatten aankomen blijkt het al erg warm te zijn. We kleden ons voor Noorse begrippen luchtig aan, pakken de rugzak vol en gaan op pad In een commandotempo stuiven we de berg op en met zo’n 10 minuten zijn we bij het gat. Hier staat 30 minuten voor, dus mooie tijd neergezet. Het gas is enorm en heel bijzonder. We maken veel foto’s en lopen aan de andere kant het gat weer uit. Je kan een kleine rondwandeling maken en deze is zeer zeker aan te raden. Na een lunch in het zonnetje waarna we erg zat zijn van de lekkere luxe broodjes lopen we naar beneden over wat volgens de kaart een vaag pad moet zijn. Laura vraagt zich af hoe ze de paden noemen die we normaal lopen. Die zijn pas vaag! We lopen heerlijk in de zon en komen langs een prachtige inham waar we even genieten van de zee en het uitzicht. Het lijkt met de zon erbij en het heldere water wel een tropisch eiland.
Als we weer bij de parkeerplaats aankomen gaan we weer op weg naar het volgende pontje. Hier aangekomen blijkt dat het nog één uur en een kwartier duurt voordat deze weer gaat i.v.m. het weekend. Samen met heel veel andere mensen vermaken we ons prima. Wilco gooit de hengel uit en vangt meteen 2 kleine kabeljauwen en ziet ook nog een zeehond. Geen bewijs helaas. Laura zit in de zon op een stoel voor de auto te lezen, heel vervelend, wachten op deze manier! We stappen op de boot en rijden van Andalsvågen naar Forvik, echt een geweldig mooi stuk. In Forvik is een koffiebranderij waar we naartoe zouden gaan, maar omdat de boot nu vertrekt en pas over 3 uur weer gaat besluiten we om hier maar op te stappen. Deze duurt een klein uur en stopt op 5 plekken. Je betaalt trouwens erg veel voor zo’n pontje, de vorige duurde maar 10 minuten maar je kunt niet anders. Bij deze heb je wel weer waar voor je geld vinden we. De vaarroute is erg mooi maar het is ondertussen al wel flink afgekoeld helaas. Als we na een uur de boot verlaten in Tjøtta zien we al snel een mooi plekje waar al 3 campers meer staan. Wilco gooit de hengel uit en Laura ruimt de bende binnen even goed op. Schone hand- en theedoek, even poetsen met een vochtige doek, ja ook hier gaan de werkzaamheden gewoon door. Na een lekker soepje met brood zien we opeens een bootje naar onze plek varen. Het blijken de Franse buren te zijn die hebben gevist in de zee. Een heilbot, kabeljauw en 2 schollen zijn de buit. Terwijl we staan te praten met onze 3e buurman, een Nederlander, komt de Fransman iets onverstaanbaars vragen. Na wat puzzelen blijkt hij te vragen of we een stukje kabeljauw willen. Nou graag natuurlijk! We besluiten om even te kijken bij hun camper en voordat we het weten staat Laura met de hele kabeljauw in de handen met de mededeling “bon appetit”. De buurman verteld nog dat hier vorig jaar een verdwaalde orka zwom en er dus totaal geen vis te vangen viel; alles op! Ondertussen komt onze snijplank en eigen fileermes voor de dag en na een beetje prutsen hebben we toch een paar heerlijke filetjes! We hadden al gegeten maar deze gaan er nog wel in, er blijft toch niet zo heel veel over van zo’n vis, als je de organen eruit hebt. Laura heeft uiteindelijk ’s avonds wel een zere buik, maar of dit van de vis komt..?
Donderdag 4 en vrijdag 5 augustus - E6 en start RV17
Donderdag 4 augustus
Aantal kilometers: 278
Tijd: 6,5 uur
Vanmorgen hebben we even uitgerust en zijn om 10 uur weer vertrokken. Eerst weer naar het Hjerkinhus om iemands shirt op te halen en ons op te frissen en daarna op pad. We willen ergens boven Trondheim overnachten. Eerst rijden we langs Kongsvold waar je een muskusos kunt spotten maar die hadden we al gezien. We rijden noordelijk over de E6 en gaan vóór Trondheim rechtsaf om bijna te verdwalen over een binnendoorweggetje. Dit allemaal om geen tol te hoeven betalen. Na veel bochtenwerk komen we weer op de E6 en kunnen helaas geen overnachtingplek vinden. We strijken uiteindelijk neer op de Koa-camping, iets boven Verdal. Free wifi aanwezig, een mooi uitzicht op de ondergaande zon en onze dag is weer compleet. Het weer is goed dus we zitten tot ‘s avonds laat buiten aan onze “privé” picknicktafel. Verder geven we ongevraagd ons deskundig gezondheidsadvies aan onze rochelende, hoestende, kettingrokende buren. Als het kaarsje op is, het potje Yathzee gespeeld en de borrel op gaan we plat.
Vrijdag 5 augstus - Start RV17
Aantal kilometers: 290
Tijd: 7 uur
Vandaag moeten we ongeveer 300 kilometer rijden richting Vennesund. Onze route gaat bijna direct over de RV17, de welbekende nationaal-touristische kustroute. Bij Steinkjer bezoeken we een garage om naar onze deur te laten kijken maar helaas kan de beste man niet veel voor ons betekenen. Wel kan hij de deur vastzetten zodat het minder naar binnen lekt. Nu kan hij helemaal niet meer los, dus dat wordt kruipen over de voorstoelen. We rijden over de RV17 en daar opeens stond ie: onze eerste eland (elg)! Vol in de ankers op een 80-km weg en boze Noren, maar hij staat op de foto
Hierna komen we bij een picknickplaats waar Wilco even gaat vissen en Laura bosbessen plukt. Daarna eten we een heerlijk broodje om vervolgens verder te rijden naar Namsos. Ook hier zit een garage en we vragen nog weer even. Ook hier wordt ons verteld dat er in Grong een Fiat-dealer zit dus wijken we weer af naar de E6. Maar eenmaal bij de garage is het druk druk en bijna weekend. Dan maar weer verder met onze route. Ondertussen regent het pijpenstelen en we zien niet veel. Tegen zessen komen we aan bij het pondje naar Vennesund en besluiten we om bij de parkeerplaats bij het pondje te overnachten. We lopen nog even naar de zee waar Wilco een Pollak vangt. ‘s Avonds laat lopen we nog langs het kerkje (en als echte toeristen over de begraafplaats, waar mensen uit 1800-zoveel liggen) en we bezoeken de wc bij de haven. Heel laat krijgen we nog buren maar dan slapen we al bijna. Morgen op tijd er uit want de boten varen in het weekend minder vaak.
Woensdag 3 augustus - Beklimming Snohetta
Berg op: 3:15 uur
Berg af: 3:05 uur
Start vanaf 1474 meter, top op 2286m
Bus: 2x 30min.
Vandaag staat de beklimming van de Snøhetta op de planning. Deze berg hebben we gisteren vanaf het viewpoint al kunnen bekijken. De naam Snøhetta betekent “sneeuwhoed” maar volgens ons ligt er dit jaar niet zo heel veel sneeuw op deze berg. We zullen zien. De wekker gaat om 7:30 uur en bij een eerste blik door het raam zien we dat het prachtig weer is. Gisteravond hebben we alles al klaar gemaakt en het is nu nog een kwestie van aankleden en warm water maken voor de thermosfles. Als alles klaar is rijden we vanaf de parkeerplaats naar het Hjerkinnhus. Wilco haalt een parkeerbon en Laura vult de flesjes met water. Er staan zeker al 30 mensen te wachten voor de bus en we gaan er gauw bij staan. Als de bus eraan komt is het dringen want iedereen wil een plekje, anders moet je een uur wachten. Nu blijkt dat veel mensen door de achterdeur naar binnen gaan en 1 iemand in de rij staat om te betalen. Ook al stonden wij dus vooraan, we moesten alsnog staan. De buschauffeur bleef trouwens mensen inladen en uiteindelijk zaten we er allemaal in. 45 zitplaatsen en 35 staplaatsen. Het leek wel oorlog. De bus rijdt door een prachtig militair terrein, als automobilist mag je hier ’s zomers alleen niet rijden. Met de fiets of lopend is geen probleem. De busrit is zo’n 15 km en is een half uur lang. Opeens spot iemand in de bus een paar muskusossen en daar staan ze; met z’n 4-en op een zijweggetje, erg dichtbij. Helaas geen foto kunnen maken. Eenmaal aangekomen in Snoheim vragen we het één en ander over de route en plegen nog even een plasje. In dit “hotel” moet je bij binnenkomst de schoenen uittrekken, heel grappig, iedereen loopt er op z’n sokken. Als we beginnen aan de tocht kunnen we kiezen om een steiler paadje te nemen of via een bruggetje langs een meertje te lopen. We nemen het laatste; uiteindelijk komt het na één kilometer weer bij elkaar.
Het is trouwens al erg fris en met onze jassen/broeken/zonnebrillen/rugzakken en hoofdband zien we er uit als echte bergbeklimmers. Het begin is erg makkelijk en er is een duidelijk paadje. We kunnen niet geloven dat we straks bovenop deze berg staan, het lijkt zo hoog en zo ver weg. Het makkelijke paadje slaat al gauw om in en iets lastiger stuk. We moeten een rivier oversteken, wat bijna natte voeten opleverde. Al gauw maken de dikke jassen plaats voor een dunner jasje en gaan we echt klimmen. Na 1 uur zijn we het allebei even zat, het is gewoon lastig om je route elke keer uit te zoeken, er is namelijk geen pad en je moet elke steen zelf uitkiezen. Er zit geen enkele rechte meter op deze berg. Bij Laura gaat het even mis, haar voet blijft in een gat haken terwijl de rest van het lichaam weer naar beneden valt. Bijna krak, alleen zere handen en kont, en een kapotte nieuwe jas maar verder niks. Het begint ondertussen steeds kouder te worden en er komen handschoenen en extra jassen en mutsen tevoorschijn. Al die dingen zijn zeker geen overbodige luxe. Iedereen loopt rond in een bonte verzameling van kleuren en kleding. Als we bijna bovenaan zijn komen we de eerste sneeuw tegen, dit loopt meteen een stuk makkelijker. Eenmaal boven is het de eerste prioriteit om zo snel mogelijk uit die ijzige wind te komen (2 graden maar de gevoelstemperatuur is ver onder 0). Probleem was uiteraard dat iedereen dat plekje zocht en het was er wel, alleen niet groter dan 3 bij 3 achter een torentje. Na een kopje lauwe bouillon (tijd voor een nieuwe thermosfles) maken we wat foto’s. Wat een schitterend uitzicht!
We praten nog even met wat Nederlandse jongens die een huttentocht maken en besluiten dat het tijd is om terug te gaan. Na een halfuurtje beginnen we aan de afdaling, die misschien nog wel moeilijker is dan de beklimming We pauzeren even als we beginnen te trillen en ons evenwicht niet meer zo goed is en daarna gaan we verder. Vanaf de top kun je de eindbestemming al zien liggen, maar we weten dat het nog een goede 3 uur lopen is naar beneden. We zijn dankbaar als we weer bij het riviertje aankomen, hierna is er weer een soort paadje. Tegen 16:20 uur komen we bij Snoheim aan en zien dat we nog een uur op de bus moeten wachten. We hadden hier rekening mee gehouden dus er zitten boeken in onze tas. Binnen in het “hotel”/”herberg”/”hut” besluiten we om ons eens te verwennen. Eerst de schoentjes uit en daarna “hot chocolate” en een “waffel”. Laatstgenoemde mag je zelf besmeren dus Laura maakt er een heus kunstwerk van en is niet zuinig met de clotted cream en jam. We worden allebei erg warm en rood en beginnen al aardig in te kakken. Gelukkig is de bus op tijd en hebben we deze keer wel een plekje. Wilco valt al snel in slaap en als de bus begint te rijden zien we opeens een hele kudde muskusossen. Wel een beetje ver weg helaas maar iedereen is in extase en wil foto’s maken. Al gauw komen we weer bij de camper en pakken alles in om te douchen. Na het betalen genieten we van een lange, hete douchte. Laura heeft nog heel lang met een Noorse vrouw gepraat over echt van alles (lekker hoor, in de blote kont). Wilco mocht absoluut niks vergeten uit de douche mee te nemen, maar eenmaal weer terug op de parkeerplaats bij het viewpoint waar we weer overnachten, blijkt het dit keer niet de shampoo maar het t-shirt te zijn. Morgen maar weer ophalen. Na een bord macaroni is het tijd om dit verhaal te schrijven en te relaxen, we zijn erg moe. Ohja, ook nog afwassen.. morgen maar!